زمانی که ستارگان بزرگ، پر جرم و داغی به پایان زندگی کوتاه و دراماتیکشان می‌رسند، انفجار ابرنواختری متفاوتی رخ میدهد. این ستارگان به قدری داغند که علاوه بر هیدروژن و هلیم، کربن، اکسیژن و سیلیس را نیز را به عنوان سوخت هسته ای می‌توانند، بسوزانند. سرانجام همجوشی در این ستارگان منجر به تولید آهن می‌شود، آهن پایدارترین هسته در میان عناصر است که به سادگی در همجوشی شرکت نمی‌کند. (آهن آخرین هسته ای است که یک ستاره به شدت داغ می‌تواند به وسیله‌ی همجوشی تولید کند) که به معنی پایان پروسه‌ی همجوشی هسته ای در ستاره است. نبود سوخت برای همجوشی، منجر به کاهش دما در ستاره و این امر سبب افزایش سرعت فرو ریختن ستاره در اثر گرانش و در نهایت فرو ریختن کامل ستاره بر روی خودش می‌شود، سرانجام ستاره در انفجار ابرنواختری مهیبی موادش را در فضای اطرافش می‌پراکَنَد.

اگر جرم باقیمانده‌ی فشرده شده ستاره از ۳ یا ۴ برابر جرم خورشید بیشتر باشد، در این صورت اگر فشار تباهیدگی نوترون‌ها برای متوقف کردن فروپاشی کافی نباشد، به جای تشکیل ستاره‌ی نوترونی، هسته تا تشکیل تکینگی گرانشی پیش می‌رود، این یعنی نقطه ای با همه‌ی جرم ستاره‌ی اولیه. گرانش این تکینگی به قدری قدرتمند است که بر تمام نیروهای دیگر غلبه می‌کند تا جایی که حتی نور هم توان گریختن از آن را نداشته باشد، از همین رو آن را سیاهچاله می‌نامند. بنابراین گرانش، جسمی را که فقط چند بار از ستاره‌ی نوترونی چگال‌تر باشد، به سیاهچاله تبدیل میکند و یک سیاهچاله متولد می‌شود...